Według mnie, poezja to pieśń Duszy ... jej najszczerszy wyraz, melodia:
mówi się : " co mi w duszy gra " ... i każdy ma tą swoją piosenkę w sercu,
ale nie każdy daje jej mikrofon... nie każdy ma odwagę ją przejawić...
Dlaczego? Wydaje mi się, że czasem ...że to z powodu nieśmiałości... obaw
przed byciem odsłoniętym, skrytykowanym...
Największym krytykiem bywamy my sami wobec Siebie... a raczej nasze ego.
Ono mieszka w naszym logicznym umyśle, który ucieka od wszelkiego
sentymentu, jako czegoś " niegodnego " zdrowo myślącego człowieka...
Piękna, żywa Istoto Ludzka : nie pozwól się ograniczać swemu umysłowi
do rangi logicznego tylko robota i zaakceptuj swoją zdolność serca i duszy
do przeżywania emocji, wzniesień, uniesień...uczuć...
Tylko integracja, zjednoczenie serca i umysłu w całość stanowi o naszym
człowieczeństwie...
Jak się odważyć? Jak odkryć w sobie ten cichutki, delikatny głos Duszy?
Weź kartkę papieru, coś do pisania...usiądź wygodnie...weź kilka łagodnych
spokojnych oddechów... i zapisz kilka słów o tym, co myślisz, czujesz, że
piękne jest na ten moment...bez rymu...to będzie zapis tego CO JEST ...
na TU I TERAZ ...ważne, żeby bez oceniania dać swej Duszy ten długopis!
A potem to może popłynąć... i możesz bardzo się zdziwić!
Nie musisz zaraz tego publikować i z nikim dzielić... więc odpada lęk przed
oceną i śmiesznością! - Tylko dla Siebie, dla swej Duszy!
POWRÓT DO WIERSZA JEST POWROTEM DO SERCA...
Daj więc swemu Sercu i Duszy głos, możliwość wypowiedzi....
Twoja Muza
🌼🌼🌼🌼🌼
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Bardzo proszę, aby komentarze publikowane były w poszanowaniu godności innych czytelników. Dziękuję!