Pożegnanie stolicy :) - moje refleksje...

                                                                   fot. Ewa Liliana Uroda

fot. Ewa Liliana Uroda

warszawska czeremcha:

                                               fot. Ewa Liliana Uroda

          ... i czyżby smok z ognia się wyłonił?

                                                                       fot. Ewa Liliana Uroda

                               ...a teraz rzut okiem na pożegnanie :) ...

                                                                                fot. Ewa Liliana Uroda

          Wyjeżdżałam z Krakowa w bardzo pochmurny dzień, Warszawa mnie

          powitała słońcem...i pożegnała także ciepłem i promieniami...

          Najcenniejsze są jednak nie mury, mniejsza o to: czy odrestaurowane

          resztki z gruzowiska wojennego, czy połyskujące szkłem imponujące

          wysokością - a więc dumą...nowoczesne budowle... / na wzór Zachodu /.

          To wszystko należy do świata materii, lecz nie o nią tu chodzi...

          Najważniejszy jest dla mnie kontakt... prawdziwe rozmowy;

          - też uważne spojrzenie... ludzie dziś nie patrzą w oczy...unikają wzroku:

          dlaczego? Mówi się, że oczy są zwierciadłem duszy... czego się boją ?
          Co takiego  pragną  ukryć? Prawdę o sobie?- Jaką prawdę  ?
          No i ta wszędobylska duma wynikająca z miejsca zamieszkania...

          Ciekawe dlaczego? Ciekawe dlaczego warszawianie mówią z gulą

           jakąś tajemniczą w gardle, która powoduje, że zmienia się im głos...

           a słuchacz ma poczucie... że jest czegoś niegodzien...jakby :) -

           Te maski...nie uwierają już zbyt długo?

           Pragnę przypomnieć tym, którzy się tak wynoszą ponad... że w znacznej

           części  to nie ich zasługą jest... że stolica jest taka jaka jest:

           na to bowiem wszyscy mieszkańcy całego kraju się składali przez wiele

           wiele lat... także i teraz...

           A materia?...No cóż... nawet najpiękniejsze mury mogą się rozpaść ...

           lub ulec zniszczeniu...jak katedra w Paryżu...

           Człowiek... prawdziwy człowiek, jak prawdziwa rozmowa wciąż są

           w cenie... bo to niezwykle rzadkie okazy :)

           Tak więc żegnając Warszawę...życzę jej mieszkańcom, aby zaczęli

            dostrzegać, co w życiu jest naprawdę istotne / bez potrzeby przykrych

            doświadczeń... których chyba już wystarczy /... i chyba potrzebne tu

            są refleksje... po prostu.

                                        WIERZCIE MI, NIC BARDZIEJ

                                       POŻĄDANEGO,
   
                            A NIC TRUDNIEJSZEGO 

                                        NA ZIEMI 

                        JAK PRAWDZIWA ROZMOWA

                                            /ADAM  MICKIEWICZ /